Seminaria w ZFM

Strona główna

Zespół

Badania

Aparatura

Seminaria

Publikacje

Nasze
konferencje

Aktywność
konferencyjna

Projekty

Programy

Najbliższe
wydarzenia

Linki

Kontakt

wizyta

od 2020-09-20


877.	mgr Weronika Andrzejewska	2013-10-24
	Badanie procesu kompleksowania surfaktantów Gemini z DNA metodą dichroizmu kołowego

876.	mgr Weronika Andrzejewska	2014-10-30
	Zastosowanie dichroizmu kołowego w badaniach surfaktantów

875.	mgr Weronika Andrzejewska	2016-01-07
	Kompleksy oligomerów dsDNA i siRNA z surfaktantami trikationowymi jako innowacyjne nośniki genów

874.	mgr Weronika Andrzejewska	2016-12-08
	Surfaktanty dikationowe i trikationowe jako nośniki genów - porównanie ich zdolności wiązania dsDNA i siRNA

873.	mgr Weronika Andrzejewska	2018-03-15
	Selected polycationic surfactants as siRNA and dsDNA carriers for gene therapy

872.	mgr Weronika Andrzejewska	2019-03-29
	Preparatyka roztworów surfaktantów

871.	mgr Weronika Andrzejewska	2020-12-11
Jednym z aktualnych wyzwań stojących nie tylko przed medycyną, ale także biofizyką jest perspektywa skutecznego leczenia szerokiego spektrum chorób dotąd nieuleczalnych (m.in. fenyloketonurii, hemofilii, dystrofii miotonicznej, mukowiscydozy, czy nowotworów). Różnorodność tych schorzeń, wynikająca przede wszystkim z ich przyczyn oraz patogenezy, utrudnia znalezienie skutecznych metod terapeutycznych. Rozwiązaniem wydaje się być rozwijana w ciągu ostatnich dekad terapia genowa, polegająca na leczeniu chorób o podłożu genetycznym przy pomocy terapeutycznych fragmentów kwasów nukleinowych (np. siRNA), które w specyficzny sposób potrafią modulować aktywność genów związanych z procesami patologicznymi. Pomimo dobrze określonych założeń teoretycznych oraz szeregu pomyślnie przeprowadzonych testów, swobodne i nieograniczone zastosowanie terapii genowej w celach terapeutycznych jest nadal ogromnym wyzwaniem. Skuteczne ominięcie mechanizmów odpowiedzi immunologicznej komórek docelowych pacjenta jest bardzo trudne. Procesy te bowiem uaktywniają się przy każdej próbie wprowadzenia do komórek materiału im obcego, w tym przypadku terapeutycznych siRNA. W obliczu tych faktów ważnym problemem okazuje się być pomyślne przeprowadzenie procesu transfekcji, czyli wprowadzenia materiału terapeutycznego do wnętrza komórek docelowych. Brak uniwersalnej, całkowicie bezpiecznej oraz skutecznej metody transferu genów terapeutycznych do komórek limituje dziś pomyślne prowadzenie terapii genowej. Problem ten można jednak rozwiązać poprzez wykorzystanie nanotechnologii. Badania nad znalezieniem nieinwazyjnych metod wprowadzania kwasów nukleinowych do komórek koncentrują się na poszukiwaniu odpowiednich nanosystemów wspierających proces transfekcji. Interesującą grupą związków chemicznych wykazujących pożądane właściwości są oligomeryczne surfaktanty kationowe, należące do grupy związków powierzchniowo czynnych. Za jedne z najbardziej obiecujących czynników transfekcyjnych uważa się biokompatybilne nanonośniki niewirusowe tzw. lipopleksy utworzone na bazie różnego rodzaju cząsteczek amfifilowych. W ramach niniejszej rozprawy jako czynniki transfekcyjne testowano dwie serie surfaktantów typu dikationowego (gemini) – dichlorki imidazoliowe i dichlorki amoniowe oraz dwa surfaktanty trikationowe. Na podstawie badań przeprowadzonych z wykorzystaniem wybranych fizycznych metod doświadczalnych stwierdzono, że wszystkie te surfaktanty trwale kompleksują oligomery dsDNA i siRNA tworząc ich stabilne lipopleksy, przy czym najwydajniej proces ten zachodzi przy użyciu surfaktantów z grupy dichlorków amoniowych. Szczegółowa analiza fizyko-chemiczna otrzymanych lipopleksów pozwoliła stwierdzić, iż charakteryzują się one zróżnicowaną strukturą fazową w zależności od długości grupy łącznikowej i rodzaju grupy polarnej. Ponadto wykazano, że w określonych stężeniach są one nietoksyczne wobec modelowej linii komórkowej oraz zdolne do wydajnego transferu terapeutycznych oligomerów do wnętrza komórek docelowych. Otrzymane wyniki są bardzo obiecujące i predestynują testowane surfaktanty oligomeryczne do dalszych badań nad ich potencjalnym zastosowaniem w terapii genowej.	Badania właściwości fizyko-chemicznych kompleksów dsDNA i siRNA z nowymi czynnikami transfekcyjnymi - 1

870.	mgr Weronika Andrzejewska	2021-01-29
Jednym z aktualnych wyzwań stojących nie tylko przed medycyną, ale także biofizyką jest perspektywa skutecznego leczenia szerokiego spektrum chorób dotąd nieuleczalnych (m.in. fenyloketonurii, hemofilii, dystrofii miotonicznej, mukowiscydozy, czy nowotworów). Różnorodność tych schorzeń, wynikająca przede wszystkim z ich przyczyn oraz patogenezy, utrudnia znalezienie skutecznych metod terapeutycznych. Rozwiązaniem wydaje się być rozwijana w ciągu ostatnich dekad terapia genowa, polegająca na leczeniu chorób o podłożu genetycznym przy pomocy terapeutycznych fragmentów kwasów nukleinowych (np. siRNA), które w specyficzny sposób potrafią modulować aktywność genów związanych z procesami patologicznymi. Pomimo dobrze określonych założeń teoretycznych oraz szeregu pomyślnie przeprowadzonych testów, swobodne i nieograniczone zastosowanie terapii genowej w celach terapeutycznych jest nadal ogromnym wyzwaniem. Skuteczne ominięcie mechanizmów odpowiedzi immunologicznej komórek docelowych pacjenta jest bardzo trudne. Procesy te bowiem uaktywniają się przy każdej próbie wprowadzenia do komórek materiału im obcego, w tym przypadku terapeutycznych siRNA. W obliczu tych faktów ważnym problemem okazuje się być pomyślne przeprowadzenie procesu transfekcji, czyli wprowadzenia materiału terapeutycznego do wnętrza komórek docelowych. Brak uniwersalnej, całkowicie bezpiecznej oraz skutecznej metody transferu genów terapeutycznych do komórek limituje dziś pomyślne prowadzenie terapii genowej. Problem ten można jednak rozwiązać poprzez wykorzystanie nanotechnologii. Badania nad znalezieniem nieinwazyjnych metod wprowadzania kwasów nukleinowych do komórek koncentrują się na poszukiwaniu odpowiednich nanosystemów wspierających proces transfekcji. Interesującą grupą związków chemicznych wykazujących pożądane właściwości są oligomeryczne surfaktanty kationowe, należące do grupy związków powierzchniowo czynnych. Za jedne z najbardziej obiecujących czynników transfekcyjnych uważa się biokompatybilne nanonośniki niewirusowe tzw. lipopleksy utworzone na bazie różnego rodzaju cząsteczek amfifilowych. W ramach niniejszej rozprawy jako czynniki transfekcyjne testowano dwie serie surfaktantów typu dikationowego (gemini) – dichlorki imidazoliowe i dichlorki amoniowe oraz dwa surfaktanty trikationowe. Na podstawie badań przeprowadzonych z wykorzystaniem wybranych fizycznych metod doświadczalnych stwierdzono, że wszystkie te surfaktanty trwale kompleksują oligomery dsDNA i siRNA tworząc ich stabilne lipopleksy, przy czym najwydajniej proces ten zachodzi przy użyciu surfaktantów z grupy dichlorków amoniowych. Szczegółowa analiza fizyko-chemiczna otrzymanych lipopleksów pozwoliła stwierdzić, iż charakteryzują się one zróżnicowaną strukturą fazową w zależności od długości grupy łącznikowej i rodzaju grupy polarnej. Ponadto wykazano, że w określonych stężeniach są one nietoksyczne wobec modelowej linii komórkowej oraz zdolne do wydajnego transferu terapeutycznych oligomerów do wnętrza komórek docelowych. Otrzymane wyniki są bardzo obiecujące i predestynują testowane surfaktanty oligomeryczne do dalszych badań nad ich potencjalnym zastosowaniem w terapii genowej.	Badania właściwości fizyko-chemicznych kompleksów dsDNA i siRNA z nowymi czynnikami transfekcyjnymi - 2

869.	prof. Marcus Antonietti	2003-06-16
	Amphiphilic blockcopolymers: little helpers to contol nanoscale materials
	Max Planck Institute of Colloids and Interfaces, Potsdam-Golm, Potsdam, Germany

868.	prof. dr hab. Wojciech Bal	2017-10-26
Nadprodukcja i agregacja amyloidu β (Aβ) jest najwcześniejszym zidentyfikowanym zjawiskiem biochemicznym w chorobie Alzheimera, poprzedzającym wystąpienie objawów klinicznych o wiele lat. Jedna z licznych koncepcji mechanizmów choroby wiąże jej istotę, śmierć neuronów, z wytwarzaniem wolnych rodników tlenowych przez kompleksy miedziowe peptydu Aβ. Odnośne badania eksperymentalne poświęcane są głównie peptydom Aβ1-40 i Aβ1-42, z pominięciem form skróconych przy końcu N, pomimo iż badania analityczne wskazują, że peptyd Aβ4-42 występuje w mózgu obficiej niż Aβ1-40 i Aβ1-42 razem wzięte, zarówno u ludzi chorych, jak i zdrowych. Wyniki naszych badań kompleksów miedziowych peptydu Aβ4-42 i jego analogów wskazują, że może on pełnić rolę fizjologiczną jako zmiatacz jonów miedziowych w synapsie, warunkując prawidłową neurotransmisję i chroniąc komórki przed stresem oksydacyjnym, działając antagonistycznie w stosunku do peptydów Aβ1-40 i Aβ1-42.	Dobry amyloid beta? Modyfikacje końca-N peptydów A-beta a biochemia miedzi
	Instytut Biochemii i Biofizyki, Polska Akademia Nauk, Warszawa

Wstecz Dalej

© Opisy i zdjęcia: Zakład Fizyki Makromolekularnej | Ta stona używa ciasteczek
Zaktualizowano: podstrony 2021-06-21 / bazę danych: 2024-04-23 by Webmaster: Zbigniew Fojud